Οι κολώνες του «Μαρκάτου», έχουν απλώς γύρει , χωρίς να έχουν υποστεί σοβαρές ζημιές, χωρίς να έχουν σκορπίσει.
Το περίφημο αυτό κτίριο κτίσθηκε στα 1826, δέσποζε στο προσεισμικό Ληξούρι και δημιουργούσε δυο πλατείες , μια προς την θάλασσα (την εξωτερική ή θερινή), όπου υπήρχε το άγαλμα του Ηλία Μηνιάτη, (του πολύ σημαντικού ιεράρχη και Επισκόπου – εκκλησιαστικού ρήτορα του 18ου αιώνα) και την μέσα , την χειμωνιάτικη, όπου υπήρχε το άγαλμα του Στάμου Πετρίτση, (του ανθρώπου που χρηματοδότησε το Πετρίτσειο Γυμνάσιο).
Αποτελούσε σημείο αναφοράς για την παλιά πόλη.
Στο ισόγειο του κτιρίου και σε όλη την έκταση του περίστυλου στεγάζονταν καταστήματα, ενώ στον πρώτο όροφο με τον μεγαλειώδη εξώστη, στεγαζόταν το Δημαρχείο.
Το κτίριο κατασκευάσθηκε από τον Κάρολο Νάπιερ (τον πλέον Φιλέλληνα και Φιλοκεφαλλήνα άγγλο Διοικητή της Κεφαλονιάς) σε έναν μεγάλο ενιαίο χώρο, ακριβώς για να δημιουργήσει δύο πλατείες και είχε 20 δωρικούς κίονες κατά μήκος και 8 κατά πλάτος (βόρεια και νότια). Υπάρχει και μια σημαντική ιδιαιτερότητα για την κατασκευή του, όπως βρίσκουμε σε γράμμα του Sir Charles James Napier ,προς την αδελφή του Emily, με ημερομηνία 25 Οκτωβρίου 1825 :
«Τα δυστυχισμένα ζώα (εννοούσε τις καμήλες) ήταν ξεκαμωμένα από τις κακουχίες. Ο Κέννεντυ και εγώ τις αγοράσαμε για να κουβαλάνε μεγάλους λίθους για τα δημόσια έργα της αγοράς του Ληξουρίου. Έτσι τρώνε καλά και δεν δουλεύουν σκληρά...». Ο Άγγλος Διοικητής είχε φέρει καμήλες από την ηπειρωτική Ελλάδα.
Η φωτογραφία προέρχεται από το αρχείο της Αδελφότητας Κεφαλλήνων & Ιθακησίων Πειραιά , την βλέπουμε πρώτη φορά και αποδεικνύει ότι οι κολώνες στο Μαρκάτο, θα μπορούσαν να είχαν σωθεί.
